Ὁ Θεαίτητος εἶναι δραματικὸς ἀπορητικὸς διάλογος μὲ κεντρικὸ θέμα τὸν ὁρισμὸ τῆς γνώσης (ἐπιστήμης). Τὸ ἔργο ξεκινᾷ μὲ τὴν τυχαία συνάντηση στὴν ἀγορὰ τῶν Μεγάρων μεταξὺ δύο σωκρατικῶν, τοῦ Εὐκλείδου καὶ τοῦ Τερψίωνος. Ὁ πρῶτος εἶχε μόλις περάσῃ ἀπὸ τὸ λιμάνι τῆς πόλης, ὅπου εἶχαν καταπλεύσῃ οἱ Ἀθηναῖοι τραυματίες  ἀπὸ τὰ διάφορα μέτωπα τοῦ Κορινθιακοῦ Πολέμου. Ἕνας ἀπὸ αύτοὺς ἦταν καὶ ὁ Θεαίτητος, ὁ ὁποῖος, ὅταν ἦταν μαθητὴς τοῦ μαθηματικοῦ Θεοδώρου, εἶχε γνωρίσῃ μέσῳ τοῦ δασκάλου του τὸν Σωκράτη, μὲ τὸν ὁποῖον εἶχεν μιὰ ἐνδιαφέρουσα συζήτηση. Αὐτὴν τὴν συζήτηση κατέγραψε ὁ Εὐκλείδης μὲ τὴν μορφὴ δραματικοῦ διαλόγου. Καὶ ὅταν ἐπέστρεψε σπίτι του μαζὶ μὲ τὸν Τερψίωνα, ἔβαλε ἕναν δοῦλο του νὰ διαβάσῃ τὸ κείμενο: αὐτὴ ἡ ἀνάγνωση συνιστᾷ τὸ κυρίως σῶμα  τοῦ Θεαιτήτου.

Στὸ προσεχὲς μεταπτυχιακὸ θὰ ἐξετασθοῦν τὰ διάφορα ἐπίπεδα ἑρμηνείας τοῦ διαλόγου μὲ διαρκῆ ἀναφορὰ στὴν σύγχρονη ἀκαδημαϊκὴ ἔρευνα. Στὸ φιλοσοφικὸ ἐπίπεδο θὰ ἀναλυθοῦν οἱ τρεῖς ὁρισμοὶ τῆς γνώσης, μὲ ἰδιαίτερη στὸ ὄνειρο τοῦ Σωκράτους (201d-202c), ὅπου γίνεται λόγος γιὰ τὰ στοιχεῖα ὡς δομικά, μὴ ἐπιδεχόμενα ἀνάλυσης, συστατικὰ τῆς γλώσσας. Στὸ λογοτεχνικὸ θὰ ἀναδυθῇ ἡ σημασία τῆς φυσικῆς ὁμοιότητος μεταξὺ Σωκράτους καὶ Θεαιτήτου, ὥστε νὰ τεκμηριωθῇ ἡ ἀνάγνωση τοῦ διαλόγου ὡς πλατωνικοῦ σατυρικοῦ δράματος. Στὸ θεατρικὸ θὰ ἐπισημανθῇ ἡ ἀλλαγὴ σκηνικοῦ (ἀπὸ τὴν ἀγορὰ τῶν Μεγάρων στὸ σπίτι τοῦ Εὐκλείδου) τὴν ὁποία ὁ πλατωνικὸς θεατὴς ἀντιλαμβάνεται πολὺ πρὶν ἀπὸ τὸν πλατωνικὸ ἀναγνώστη. Τέλος, θὰ ἀναδειχθῇ τὸ μορφολογικὸ παράδοξο ἑνὸς διαλόγου τύποις μικτοῦ, δηλαδὴ ἀποτελουμένου ἀπὸ δραματικὸ εἰσαγωγικὸ διάλογο καὶ ἀφηγηματικὸ κυρίως μέρος (ὅπως ὁ Πρωταγόρας ἢ ὁ Φαίδων), τοῦ ὁποίου ὅμως τὸ ἀφηγηματικὸ τμῆμα ἔχει άντικατασταθῇ ἀπὸ γραπτὸ δραματικὸ διάλογο.