«Ιχνογραφώντας την Πτώση: το άλλο πρόσωπο του λυρισμού», Το αειθαλές παιδί. Τέσσερεις κριτικές προσεγγίσεις στην ποίηση του Μανόλη Πρατικάκη, Αθήνα, Καστανιώτης, 2007, σ. 149-198.

[fusion_builder_container hundred_percent=”yes” overflow=”visible”][fusion_builder_row][fusion_builder_column type=”1_3″ layout=”1_3″ last=”no” spacing=”yes” center_content=”no” hide_on_mobile=”no” background_color=”” background_image=”” background_repeat=”no-repeat” background_position=”left top” hover_type=”none” link=”” border_position=”all” border_size=”0px” border_color=”” border_style=”” padding=”” margin_top=”” margin_bottom=”” animation_type=”” animation_direction=”” animation_speed=”0.1″ animation_offset=”” class=”” id=”” min_height=””][fusion_text][/fusion_text][/fusion_builder_column][fusion_builder_column type=”2_3″ layout=”2_3″ last=”yes” spacing=”yes” center_content=”no” hide_on_mobile=”no” background_color=”” background_image=”” background_repeat=”no-repeat” background_position=”left top” hover_type=”none” link=”” border_position=”bottom” border_size=”3px” border_color=”#112446″ border_style=”solid” padding=”0px 20px 20px 20px” margin_top=”” margin_bottom=”” animation_type=”0″ animation_direction=”down” animation_speed=”0.1″ animation_offset=”” class=”” id=”” min_height=””][fusion_text] [/fusion_text][fusion_separator style_type=”none” top_margin=”10px” bottom_margin=”10px” sep_color=”” border_size=”” icon=”” icon_circle=”” icon_circle_color=”” width=”” alignment=”center” class=”” id=”” /][fusion_text]

Το βιβλίο αφορά το έργο ενός από τους σημαντικότερους και πολυγραφότερους ποιητές της γενιάς του ’70 και περιέχει τέσσερεις μονογραφίες. Στην εργασία μου εξετάζεται η συμπόρευση σάτιρας και ειρωνείας με τον λυρισμό στη διαχρονία του ποιητικού έργου του Πρατικάκη. Ήδη από τα πρώτα του ποιητικά βήματα πριν από τριανταπέντε χρόνια, ο Πρατικάκης εύλογα χαρακτηρίστηκε ένας από τους πιο λυρικούς ποιητές της Γενιάς του. Ωστόσο, μέσα από τις ρωγμές του λυρισμού του διακρίνει κανείς την παραπληρωματική υπονομευτική οπτική της σάτιρας. Στην πορεία του προς την ωριμότητα καταφεύγει όλο και περισσότερο στην κριτική ματιά της σάτιρας και στην ελευθερία της ειρωνείας επιβεβαιώνοντας την άποψη του Παλαμά που θεωρούσε τη σάτιρα ως περίσσευμα λυρικής διανοήσεως.

[/fusion_text][/fusion_builder_column][/fusion_builder_row][/fusion_builder_container]