Παρωδία Eμπαικτική και Παρωδία Παιγνιώδης. O ανώνυμος Σπανός (14ος/15ος αι.) και ο Kανών Περιεκτικός πολλών εξαιρέτων πραγμάτων των εις πολλάς Πόλεις και Nήσους και Έθνη και Zώα εγνωσμένων, του Kωνσταντίνου Δαπόντε (18ος αι.). Αθήνα, Περίπλους, 1997, σ. 120.

[fusion_builder_container hundred_percent=”yes” overflow=”visible”][fusion_builder_row][fusion_builder_column type=”1_3″ layout=”1_3″ last=”no” spacing=”yes” center_content=”no” hide_on_mobile=”no” background_color=”” background_image=”” background_repeat=”no-repeat” background_position=”left top” hover_type=”none” link=”” border_position=”all” border_size=”0px” border_color=”” border_style=”” padding=”” margin_top=”” margin_bottom=”” animation_type=”” animation_direction=”” animation_speed=”0.1″ animation_offset=”” class=”” id=”” min_height=””][fusion_text][/fusion_text][/fusion_builder_column][fusion_builder_column type=”2_3″ layout=”2_3″ last=”yes” spacing=”yes” center_content=”no” hide_on_mobile=”no” background_color=”” background_image=”” background_repeat=”no-repeat” background_position=”left top” hover_type=”none” link=”” border_position=”bottom” border_size=”3px” border_color=”#112446″ border_style=”solid” padding=”0px 20px 20px 20px” margin_top=”” margin_bottom=”” animation_type=”0″ animation_direction=”down” animation_speed=”0.1″ animation_offset=”” class=”” id=”” min_height=””][fusion_text] [/fusion_text][fusion_separator style_type=”none” top_margin=”10px” bottom_margin=”10px” sep_color=”” border_size=”” icon=”” icon_circle=”” icon_circle_color=”” width=”” alignment=”center” class=”” id=”” /][fusion_text]

Πρόκειται για τη συγκριτική ανάγνωση δύο κειμένων που έχουν καταγραφεί στην ιστορία της υστερομεσαιωνικής και της νεοελληνικής λογοτεχνίας ως αντιπροσωπευτικές παρωδίες εκκλησιαστικών κειμένων και συχνά αναφέρονται μαζί: τον ανώνυμο και λαϊκότερο, μάλλον υστεροβυζαντινής προέλευσης Σπανό ή Ακολουθία του Σπανού και τον πολύ μεταγενέστερο Κανόνα … του Καισάριου Δαπόντε. Στόχος της μελέτης μου είναι να καταδειχτεί η διαφορετική λειτουργία ενός παρεξηγημένου από την ελληνική κριτική όρου, της παρωδίας. Εξετάζοντας τη ρητορική των δύο κειμένων, μπορεί να υποστηρίξει κανείς ότι ο Σπανός είναι μια λοιδορία με μορφή παρωδίας, η οποία προκειμένου να εντείνει την οξύτητα του εμπαιγμού βεβηλώνει τα θεία, χρησιμοποιώντας την εγκυρότητα του εκκλησιαστικού λόγου για να δημιουργήσει αντίθεση μορφής και περιεχομένου.

Αντίθετα, ο Κανών … του Δαπόντε αποτελεί μια παιγνιώδη παρωδία, όπου η μορφή συμπλέει με το περιεχόμενο, φυσικά ενδυναμώνοντάς το, εφόσον η παρωδία έχει την εξουσία να παραβιάζει και να υπερβαίνει, ενδυναμώνοντας συγχρόνως αυτό που υπερβαίνει.

[/fusion_text][/fusion_builder_column][/fusion_builder_row][/fusion_builder_container]